Net als Dragan (de mens) lust Dragan (de motor) wel een slokje. Alleen: ik heb geen brandstofmeter. Voor de “echte ervaring” vertrouw ik op mijn tripmeter en een grove schatting van mijn gemiddeld verbruik. Vergeet ik de meter te resetten na het tanken blijft er maar één optie over: de motor schudden en op het gehoor gokken hoeveel liters er nog heen en weer klotsen in de tank. Niet ideaal, zeker niet nu de tankstations na Rusland steeds schaarser worden. Zodoende had ik mezelf als missie gesteld om in Grozny een jerrycan op de kop te tikken.

Dat bleek lastiger gezegd dan gedaan. De eerste twee autozaken kwamen niet verder dan joekels van 20 liter, maar boden me wel gratis lege containers aan. Lief, alleen niet praktisch. Bij de derde winkel was evenmin succes, maar wel een gezellig gesprek met de jongens daar. Hun baas, Alik, kwam erbij, nam de situatie direct serieus en zei: ‘Geen probleem, dit gaan we regelen.’ Voor ik het wist zat ik naast hem in de auto op jerrycan-safari langs tankstations en onderdelenwinkels.

Een uur durend rondje door Grozny leverde niks op. Het was inmiddels lunchtijd en Alik stelde voor om te eten bij zijn favoriete restaurant. Binnen was het handen schudden alsof ik een lokale beroemdheid was. Het personeel bleek allemaal bevriend met hem en erg nieuwsgierig naar wat er zojuist naar binnen was komen lopen. Het eten, dumpling-achtige specialiteiten, was geweldig. Betalen? Onmogelijk. Ik was zijn gast. Zelfs toen we via via uiteindelijk een jerrycan vonden, mocht ik niets afrekenen. ‘Je bent in Tsjetsjenië. Je moet je welkom voelen.’

Zakelijk gezien heeft hij een netto negatieve omzet gedraaid aan mij, maar dat was totaal niet van belang. Na nog een telefoontje met zijn broer in België nam ik afscheid en reed ik verder. Tien minuten later stond ik alweer stil om mijn kaart te checken (GPS is nog steeds geblokkeerd), waarop een andere man meteen stopte en me uitnodigde voor thee bij hem thuis. Wat een ongelofelijke gastvrijheid. Ik sloeg beleefd af omdat het al laat op de dag werd. Iets waar ik later enorm spijt van had, trouwens.

Vanuit Tsjetsjenië reed ik Dagestan in, waar de checkpoints talrijk waren maar verrassend soepel. Alleen bij de “grens” was het serieus: veel bagagechecks en biometrische gegevens die afgegeven moesten worden. Ik snapte er aanvankelijk niks van en liep verdwaasd rondjes door het grensgebied, maar werd daardoor juist door de soldaten langs de ellenlange rijen direct naar de goeie hokjes geleid. De meesten waren vriendelijk en een enkeling wat nors, maar niet anders dan ik ondertussen gewend ben van de grensovergangen.

Het zuiden van Dagestan vormt het Russische deel van de Kaukasus bergen en schijnt spectaculair mooi te zijn, maar als grensgebied is het alleen met een speciale vergunning toegankelijk voor buitenlanders. Daar kwam ik pas in Georgië achter en het aanvragen van een dergelijke vergunning duurt weken. Daarmee was ik dus veroordeeld tot de noordelijke route door Dagestan en zou ik direct beginnen aan mijn eerste woestijnoversteek. Vanaf hier is het duizend kilometer aan barre leegte naar Astrakhan, de laatste stad aan de grens met Kazachstan.

Die nacht sliep ik in een motelletje op een kruispunt met een paar gebouwen te midden van de woestijn. Het voelde een beetje als de set van een Ennio Morricone film. Het zand waait je om de oren en de leegte heeft voor mij als Nederlander iets unheimisch. Op het kruispunt was één restaurantje waar ik een oma en dochter trof die nog wel even wat voor me in elkaar wilden knutselen. Engels zat er uiteraard niet in, maar dat geeft niet: mijn Russisch gaat als een trein.

Met mijn Duolingo basis heb ik namelijk gewoon besloten dat ik Russisch kan, wat een grove zelfoverschatting betreft maar me daardoor wel constant blootstelt aan het echte werk. Elke dag pik ik een paar woordjes op die ik meteen in de praktijk breng. Op die manier hadden oma en ik een daadwerkelijk gesprek, hoewel 85% van wat we tegen elkaar zeiden wederzijds onbegrijpelijk was. Op basis van vibes maak je dan een inschatting van wat je denkt dat er misschien gezegd wordt, en dat is eigenlijk genoeg.

De volgende dag zou ik de Kaukasus republiekjes verlaten en verder Rusland in gaan. Tsjetsjenie en Dagestan waren qua culturele ervaring de hoogtepunten van mijn trip tot zover. Grappig genoeg vooralsnog ook de enige gebieden met een rood reisadvies, trouwens.