-
De stilte van de steppe
De handdruk bij de grensovergang naar Kazachstan was de eerste van velen. Het zit hier in de cultuur om iedereen in dezelfde ruimte even vlug de hand te schudden, waar ik achter kwam toen ik na de grens een motorverzekering probeerde te regelen. Het was een komen en gaan van mensen in de kantoortjes en…
-
Omwegen en speciaalbier-diplomatie
Er zijn van die plekken die je niet kunt overslaan, hoe onlogisch de route ook is. Voor mij was dat Volgograd, de stad die tot 1961 bekend stond als Stalingrad en waar de meest bloederige slag van de hele Tweede Wereldoorlog is uitgevochten. Het betekende een omweg van duizend kilometer door de leegte van Rusland,…
-
Woestijn tot stad
Wanneer je de “grens” van de republiekjes naar Rusland overgaat, verandert er eigenlijk helemaal niks. Nog steeds een warme, droge leegte die eindeloos lijkt door te gaan. Het enige wat verandert: het tanken. En laat dat nou net een heikel punt zijn, want ondanks m’n jerrycan zat ik inmiddels op hoge nood. Het tanken is…
-
Gratis jerrycans en andere onmogelijkheden
Net als Dragan (de mens) lust Dragan (de motor) wel een slokje. Alleen: ik heb geen brandstofmeter. Voor de “echte ervaring” vertrouw ik op mijn tripmeter en een grove schatting van mijn gemiddeld verbruik. Vergeet ik de meter te resetten na het tanken blijft er maar één optie over: de motor schudden en op het…
-
Grensgevalletje
Vakantie? Niks daarvan, om 5u stond de wekker. Deze grensovergang naar Rusland is berucht wegens de grote drukte, ingewikkelde bureaucratie en de hachelijke procedures voor Westerlingen, dus om 6u ’s ochtends stond ik voor de poort. Slim hé? Het liep uit op een faliekante mislukking. Blijkbaar was er de avond daarvoor een stuk gletsjer naar…
-
Georgië op wandeltempo
Zoals ik in Albanië al beschreef, hoopte ik nu eindelijk de wandelschoenen aan te trekken voor een paar dagen in de bergen. Mijn oog viel op de trek van Mestia naar Ushguli: een vrij bekende vierdaagse tocht door het Svaneti gebied. Zo afgelegen dat er historisch een eigen volk woonde, dat zich met honderden verdedigingstorens…
-
Onder de mensen in Tbilisi
In Tbilisi zat ik in een fantastisch hostel. Maia, de eigenaresse, heeft een paar stapelbedden in haar huis gezet en het is alsof je daar tijdelijk met haar en de maximaal 10 andere gasten samenwoont. Tijdens het verblijf kijkt ze met moederlijke zorgzaamheid naar je om, waarmee ze in reizigerskringen de welverdiende titel van Mama…
-
Waarom ben ik niet gewoon naar het Zwarte Woud gegaan?
De oneindige rij van vrachtwagens signaleerde zo’n 10 km voor de grens al dat ik in de buurt kwam. Die stakkers moeten hier zeker dagen achtereen staan wachten, lijkt me. Ik kon op m’n gemakje naar voren door zowel de vrachtwagens als de auto’s en dat verliep soepel, tot ik bij een hokje werd tegengehouden.…
-
Uncle Yaran, de offroad expert
De warme en verwelkomende interacties hebben zich doorgezet in de tweede helft van mijn reis langs de Turkse kust. Bij vrijwel ieder cafeetje was wel sprake van een praatje en een kopje chay, zolang ik zelf ook maar de juiste houding had. Google Translate draaide overuren, hoewel er hier en daar nog wel wat Duits…
-
Contrast aan de Noordkust
Aan de Zwarte Zee kust heb ik een eerste inkijkje gehad in de extremen van Turkije. Dat begon al bij de wegen: het eerste deel van de kustroute is een spectaculaire slingerweg waar je soms direct aan zee en soms op 1000m hoogte rijdt. Tegelijkertijd ligt de weg in duizend stukjes en is het asfalt…
