Poeh, Istanboel is een ander beestje hoor. Ik neem alles terug wat ik heb gezegd over de voorbeeldige rijstijl op de Balkan en zal bij dezen een bos bloemen opsturen naar elke Bulgaar waar ik ooit boos naar heb gekeken omdat ie me rechts inhaalde.

Met ogen in je achterhoofd en een sterke doodswens is het te doen, zolang je je houdt aan regel #1: er zijn geen regels. Stilstaan? Mag overal. Inhalen? Niet kijken, gewoon gaan. Richtingaanwijzers? Alleen als sierverlichting. Rood licht? Doet ze niks. Terwijl ik me door de file worstelde, viel me op dat alle scootertjes vrolijk over de vluchtstrook knalden, waar ik me met gepaste anarchie bij heb aangesloten. Het is pure chaos, maar grappig genoeg beviel het me na een tijdje wel. Ik denk dat er iets bevrijdends is aan niet met de verkeersregels bezig zijn en puur op eigen inzicht gaan. Bovendien is het goede voorbereiding voor India. Het hele proces staat op film, maar editen is best veel werk dus het laat nog even op zich wachten tot de eerste filmpjes op Instagram verschijnen.

De chaos strekt zich uit tot het dagelijks leven in de stad. In eerste instantie schrikte de markten en bazaars mij enigszins af door de intensiteit er van: het is extreem druk, persoonlijke ruimte bestaat niet en het is een constante overprikkeling van geluiden en geuren. Toch begon ik er de schoonheid van in te zien. Het leven gebeurt hier echt nog op straat, in tegenstelling tot bij ons waar elke vorm van handel achter gesloten deuren plaatsvindt.

Ik had een hostel geboekt vlak buiten het oude centrum, waar Dragan veilig kon staan, maar het was niet helemaal mijn vibe. Een beetje een feesthostel, wat op dag één wel lachen was maar op dag twee al aanzienlijk minder interessant. Mijn kamergenoot was een zachtaardige jongen uit Azerbeidzjan, die zich persoonlijk schuldig voelde voor het feit dat de landgrenzen al jaren dicht zijn daar. Immers had ik anders vanuit Baku een vrachtschip kunnen pakken naar Turkmenistan, waarbij ik Rusland en de extreem hete woestijn van Kazachstan had kunnen vermijden. Maargoed, Azerbeidzjan is de facto een dictatuur en de staatsstructuur ligt zelden aan de hostelgenoot. In de avonden hebben we de vele verschillen tussen zijn land en de mijne nauwkeurig geanalyseerd, met als conclusie dat onze levens maar weinig overlap hadden.

Wat me ook verraste: Istanboel is duur. Een biertje begint ook gewoon bij de €3,50 en als je het paleis, de grote trekpleister, wilt bezoeken mag je 50 Euro neerleggen. Allemaal niet zo’n probleem als je hier voor een lang weekendje bent, maar op de schaal van een half jaar kan ik me dat soort zaken niet veroorloven. Ik vroeg me ook enigszins af wat ik hier nou eigenlijk deed. Ik had niet eens een hele sterke behoefte om Istanboel te bezoeken, maar het leek me ook raar om er zomaar voorbij te rijden. Mijn conclusie was dat ik me toch weer enigszins had laten verleiden tot het comfort en de bekendheid van de stad en heb toen spontaan besloten om na drie nachten, eerder dan gepland, weer te vertrekken.

Bij het verlaten van de stad reed ik op de snelweg dicht achter een gammel vrachtwagentje die mij vlak daarvoor had afgesneden. Zonder waarschuwing scheurde het kleed waarmee hij zijn lading had “vastgemaakt” en donderde er een plastic landbouwcontainer vlak voor mijn wielen. In een fractie van een seconde wist ik uit te wijken. Ik wil het niet dramatiseren, maar dit was één van de weinige momenten dat ik écht dacht: dit had het kunnen zijn. Ik denk namelijk dat je, nog los van de impact van de container, maar weinig kans maakt als je hier met 110 tussen de vrachtwagens onderuit gaat. Op de eerste de beste plek ben ik gestopt en heb ik staan wachten tot m’n handen niet meer trilden.

Wat me achteraf juist opgelucht maakte, was mijn reactie. Als je ergens van schrikt blijf je daar normaalgesproken naar kijken, maar op de motor is het zo dat je te alle tijden in de richting rijdt daar waarnaar je kijkt. Het gebeurt dus met grote regelmaat dat motorrijders ergens van schrikken en vol tegen het obstakel aanrijden in plaats van het te ontwijken. Target Fixation heet dat, het internet staat er vol mee. De afgelopen jaren heb ik vrij veel geoefend om aan mijn rijvaardigheden te werken en heb ik trainingen gevolgd waar je onder andere je instinct ontwikkelt om bij een schriksituatie de andere kant op te kijken. Die trainingen hebben vandaag voor zichzelf betaald.